دانستنی ها

صخره نوردی ورزش باستانی تا امروز

صخره نوردی از تمرین باستانی تا ورزش المپیک

صخره نوردی ورزش باستانی تا امروز

از زمانی که کوه نوردی به عنوان تفریحی مدرن در اواخر قرن نوزدهم آغاز شدتا امروز پیشرفت‌های زیادی به لطف فناوری و تاکتیک‌های جدید داشته است.امروزه در حالی که  هزاران صخره نورد و کوهنورد حرفه ای برای مسابقات المپیک پیش روی خود آماده میشوند هزاران علاقه مند جدید به این ورزش رو می آورند از سوی دیگر، تعداد روزافزونی از کوهنوردان و کاوشگران نخبه برای سفر به انتهای زمین در جستجوی “سنگ دست نخورده” ادامه می دهند.

یک فعالیت باستانی

شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد فرهنگ‌های باستانی و پیشامدرن در سرتاسر جهان راهی برای ورود به این دنیای شگفت انگیز و پر هیجان صخره نوردی و کوهنوردی یافته‌اند. در موستانگ، نپال، باستان شناسان مجموعه ای از غارهای دفنی را کشف کردند که تنها با بالا رفتن از صخره های عمودی می توان به آنها دسترسی پیدا کرد. جنوب غربی آمریکا مملو از شواهدی از زندگی قبایل بومی در میان صخره های مسا این منطقه است. طبق شواهد بیشتر مردم پیشامدرن برای امنیت و حفظ جان خود از دست حیوانات وحشی یا حملات دشمنان به بالای صخره ها صعود میکردند.

سه مکان به عنوان زادگاه این ورزش باستانی شناخته شده است:

  • نواحی پیک و دریاچه انگلستان
  • منطقه ماسه سنگ البه در جنوب شرقی آلمان
  • دولومیت های شمال ایتالیا

کوهنوردی آزاد (Free Climbing)

کوهنوردی آزاد به معنی صعود کوهنورد به اوج  قله با استفاده از قدرت فیزیکی بدنش است این بدین معنا نیست که صخره نورد به لحاظ ایمنی در معرض خطر قرار میگیرد بلکه در در این نوع صخره نوردی سیستم های ایمنی مانند طناب یا پد بولدرینگ در صورت سقوط استفاده شوند، برای کمک به صعود کوهنورد به هیچ عنوان استفاده نمیشود. در مقابل، صعود کمکی به این معنی است که کوهنورد از تجهیزات فنی مختلفی برای بالا کشیدن خود از صخره استفاده می کند.

از اولین روزهای کوهنوردی، کوهنوردان بر سر پیچیدگی های سبک های مختلف بحث می کردند. در سال 1911، پل پریوس، کوهنورد مشهور آلمانی، مقاله ای را در ژورنال آلپاین آلمان منتشر کرد که در آن از کوهنوردان برجسته آن روز به دلیل استفاده از پیتون(گیره) برای بالا رفتن بخش هایی از صخره که نمی توانستند به تنهایی با توانایی فیزیکی بالا بروند، انتقاد کرد. او نوشت: پیتون یک کمک اضطراری است و اساس یک سیستم کوهنوردی نیست.


بولدرینگ: هنر حرکت

در حالی که بیشتر صخره‌نوردان به بزرگترین و سخت ترین چالش‌ها کشیده میشدند، تعداد کمی از کوه‌نوردان آزاد روی تسلط بر پتانسیل‌های ورزشی خود با اهداف کوچک‌تر تمرکز کردند.

بولدرینگ، صعود بدون طناب بر روی صخره‌های کوچک و صخره‌هایی که امکان فرود نسبتاً ایمن وجود دارد، برای اولین بار در اواسط قرن بیستم بر روی تخته سنگ‌های فونتنبلو خارج از پاریس تکامل یافت. از آنجایی که بولدرینگ به کوهنورد اجازه می‌دهد تا حرکات پیچیده را بدون محدودیت طناب یا نگرانی‌های ایمنی تمرین کند، بهترین مکان برای بالا بردن محدودیت‌های کوهنوردی آزاد است.

در دهه‌های 1950 و 60، یک افسر نیروی هوایی به نام جان گیل که در کلرادو زندگی می‌کرد، شروع به استفاده از تمرین‌های اولیه ژیمناستیک  برای تمرین بولدرینگ کرد. او همچنین از گچ کربنات منیزیم مورد علاقه ژیمناستیک ها برای جلوگیری از تعریق دستانش در هنگام کوهنوردی استفاده کرد هر دو نوآوری این افسر نیرو دریایی امروزه مورد استقبال جهانی قرار گرفته است.

دیدگاهتان را بنویسید